Վեր թռավ հուզված նա տեղից, շպրտեց գիրքը մի կողմ,
Կռացավ խարույկի վրա և կրկին սկսեց փչել.
– Ելնում էր շունչը կրծքից մի խռպոտ, փայտյա աղմուկով,
Եվ խարույկը չէր բորբոքում… Եվ կանգնեց նա ոտքի ու գոչեց.
արդնացավ նա տեղից կռացավ խարույի վրա և սկսեց փչել շնչակտուր էր լինում և խարույկը չէր վառվում նա կանգնեց ոտքի և գոչեց
«- Բարձրացի՛ր, ելի՛ր խավարից, ո՜վ ռազմի երգերի գուսան,
Հնչեցրո՛ւ քնարդ կրկին, թող ձայնը նրա շառաչե՛.
– Թող մարտի՛ նա կոչե կրկին բանակները մեր սրբազան,
Ե՛վ զենքերը թող որոտան, ե՛ւ ռազմի սրերը թող շաչեն»:-
«- Բարձրացի՛ր, ելի՛ր խավարից, ո՜վ ռազմի երգերի գուսան,
Հնչեցրո՛ւ քնարդ կրկին, թող ձայնը նրա շառաչե՛. ասաց թող մարտի ելնեն բանականները և զենքերը թող որոտան, ե՛ւ ռազմի սրերը թող շաչեն»:-
Այսպես նա կանչեց,- և ահա, անտառի խորքից ելնելով,
3.Մոտեցավ մեզ մռայլ մի մարդ՝ մազերը գանգուր ու խռիվ.
Վիթխարի ճակատ նա ուներ. հայացքը խրոխտ ու խելոք.
Իր ձեռքի պղնձյա շեփորով շեփորեց նա պայքար ու կռիվ:
Անտառի խոռքից մոտոեցավ մի մռայլ մարդ գանգուր մազեռով մեծ ճակատ ուներ հայացքը անվախ ու խելոք , և պղնձյա շեփորով տառածեց պայքար ու կռիվ :
Բայց շեփորը՝ ռազմի ամպագոռ շառաչուն երգի փոխարեն՝ Արձակեց
խռպոտ մի հառաչ, որ նման էր քամու կաղկանձի.
Բայց նրանց մեռյալ աչքերում ամեհի հուրեր նա վառեց,
Եվ գաճաճն սկսեց պարել — խելագար, խնդությամբ անծիր…
Բայց շեփորը՝ ռազմի ամպագոռ շառաչուն երգի փոխարեն՝ Արձակեց հաստ մի բողոք ,որը նման էր քամու հաչոցի , նա նրանց անհույս աչքերում հույսի լույս վառվեց…
Քարացած՝ մենք նայում էինք վիթխարի գլխով այդ մարդուն,
Որ վայրի մի պար էր պարում կաղկանձող նվագի ներքո,
Իսկ վերից, խավարի միջից, պահակի նման մշտարթուն,
Զառամյալ լուսինն էր նայում՝ հմայված պարով ու երգով:-
նրանք քարացած նայում էին մեծ գլխով այդ մարդուն ով մայրի մի պար էր պարում ոչ պարզ երաժշտության նըրքո ,վերևից պահակի նման նայում էր ծեր լուսինը հիացած պարով ու երգով :